Meira af syni mínum

Áðan spurði Daníel hvort hann mætti hvísla svolitlu að mér. Taldi ég það auðsótt mál og hallaði mér niður í hans höfuðhæð og hann sagði stundarhátt í áttina að eyranu á mér (þannig hvíslar hann):
-Ég faldi hnetupokann hennar mömmu (mamman var að gæða sér á salthnetum)
-Hvar faldirðu þær?
-Undir rúminu ykkar.
-Já, og afhverju faldirðu þær?
-Mamma bað mig um það (væntanlega búin að éta sér til óbóta af salthnetum)
-Jæja, gott hjá þér, sagði ég þá.
-Þú mátt ekki segja mömmu.
-Nei, auðvitað ekki.

Svo kom þessi undarlega fullyrðing:
-Nú veist þú ekki hvar þær eru!
-Jú, ég veit það alveg, svaraði ég.
Smá þögn, svo spyr hann:
-Hvernig veistu það?
-Nú, þú varst að segja mér það!
Önnur smá þögn.

-Af hverju gerði ég það?

Dýrin í Hálsaskógi, taka tvö

Við Daníel vorum að elda matinn eitt kvöldið í vikunni, þegar hann sagði mér í óspurðum fréttum:

"Bakarameistarinn sagði við afa sinn þegar hann átti að baka piparkökur að það ætti að setja einn kílómetra af sykri, en hann setti TVO kílómetra af sykri!"

ERUM VIÐ EKKI HEPPIN???

Jah...
Þar skall hurð nærri hælum lagsm....
Ágúst Andrésson, forstöðumaður kjötafurðastöðvar KS á Króknum, sagði um síðustu helgi á spjalli við mann héðan af staðnum að við værum bara skrambi heppin að þeir (KS) skyldu hafa komið hingað, því annars hefðu þeir bara farið í Búðardal!

Ég þori bara ekki að hugsa þá hugsun til enda!!!!!

Einhverjir sama sinnis?

Virðulegur dómarinn

Komiði sæl.

Jæja, þá er maður búinn að prófa allt.
Nú er ég búinn að prófa að vera dómari á hestakeppni.
Við Hannes vorum fengnir til þess að dæma á firmakeppni Þyts í gær, asso laugardaginn 2. sept.
Það var bara ferlega gaman, að standa í hífandi roki í kuldagalla úti á miðjum kappreiðavelli, grútþunnur, og reyna að sjá út hvaða hross og hvaða knapi eru flottust.
Ég vil taka það fram strax að hvorugur okkar hefur hundsvit á hestum, það er líka pælingin, að fá þannig fólk til að dæma á firmakeppni, enda til gamans gert, aðal fjáröflunarleið félagsins.

Við stóðum semsagt þarna, út á miðjum velli, svo hvasst að það var varla stætt í skjóli, og reyndum að sjá hvað var flottast. Við gáfumst strax upp á því og ákváðum að hafa það bara reglu að setja skjótt hross í fyrsta sæti, og ef ekkert skjótt hross var að keppa, þá bara það hross sem skar sig úr hvað lit varðaði.

Í annað og þriðja fóru svo þau hross sem að einhverju öðru leyti skáru sig úr, ég man til dæmis eftir einu sem fór hraðar en hin, það fór í verðlaunasæti.
Þegar keppni var lokið gekk ég skjálfandi inn í hús og bjó mig undir að taka á móti óbótaskömmum frá vonsviknum keppnishestaeigendum og knöpum. Annað var uppi á teningnum. Allir voða kátir, Dalla alveg sérstaklega, við höfðum nefnilega sett einhverja bykkju frá henni fyrir ofan einhverja aðra, skárri bykkju.
Í ofanálag fékk ég meira að segja ókeypis kaffi!!!
Og atvinnutilboð.
Héraðsdýralæknirinn okkar, hún Ingunn Reynis, er að leita að aðstoðarmanneskju við heilbrigðisskoðun í sauðfjárslátrun. Hún spurði hvort ég væri til í að taka það að mér, það væri ferlega fyndið, skagfirðingarnir nýbúnir að losa sig við mig úr húsinu, híhí!
En mér líður ágætlega í atvinnuleysinu, þannig að ég afþakkaði pent.

Búiðíbilitakk....